- علف خواره (بُ نِ)
علفخوار. علفچر. که علف خورد، (اصطلاح طبیعی) حیوانی که از علف و دیگر مواد نباتی تغذیه میکند. ج، علف خوارگان. (ناظم الاطباء)
معنی علف خواره - جستجوی لغت در جدول جو
- علف خواره
آنکه علف خورد علف خوار، جانوری که از علف و مواد نباتی دیگر تغذیه کند، جمع علف خوارگان
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
هر حیوانی که خوراکش منحصر به علف باشد مانند گوسفند، گاو، آهو، اسب و امثال آن ها، کنایه از چراگاه، علف زار
(عَ یِ خوا / خا جَ / جِ)
لغت نامه دهخدا
غجدوانی بخارائی. از فرستادگان چنگیزخان مغول به دربار سلطان محمد خوارزمشاه. پس از آنکه دو دولت چنگیزی و خوارزمشاهی هریک بسبب فتوحات خود، خاصه ازمیان رفتن قراختائیان هم مرز شدند، گروهی از بازرگانان مسلمان نزد چنگیزخان رفتند و مقداری پارچه های زربفت به خدمت او بردند و خان به بهای خوب کالای ایشان را خرید و جمعی از بازرگانان رعیت خود را به خوارزم فرستاد با هدیه های نفیس. فرستادگان چنگیز در ماوراءالنهر بخدمت خوارزمشاه رسیدند. محمود خوارزمی که ’یلواج’ یعنی فرستاده خطاب می شد و این علی خواجه بخارائی یا غجدوانی و یوسف اتراری از جملۀ فرستادگان بودند. چندی بعد در ماه صفر سال 617 هجری قمری که جوجی خان فرزند چنگیزخان مغول، شهر ’جند’ را مسخر ساخت و آنجا را غارت کرد همین علی خواجه را به امارت آن شهر گماشت. (از سیرۀ جلال الدین) (حبیب السیر چ خیام ج 3 ص 30) (تاریخ مفصل ایران، مغول چ عباس اقبال ص 22 و 34)
ابن عمرشاه سمرقندی. وی در سال 691 هجری قمری حاکم یزد بود و در عهد او واقعه ای برای یکی از صاحب ملکان روی داد که در تاریخ حبیب السیر نقل شده است. رجوع به حبیب السیر چ خیام ج 3 ص 168 شود
ابن عمرشاه سمرقندی. وی در سال 691 هجری قمری حاکم یزد بود و در عهد او واقعه ای برای یکی از صاحب ملکان روی داد که در تاریخ حبیب السیر نقل شده است. رجوع به حبیب السیر چ خیام ج 3 ص 168 شود
(عَ دَ)
لغت نامه دهخدا
دهی است از دهستان بناجو، بخش بناب شهرستان مراغه. واقع در 6 هزارگزی جنوب باختری بناب و 3 هزاروپانصدگزی باختر راه ارابه رو بناب به میاندوآب. ناحیه ای است جلگه و باتلاقی و دارای آب و هوای معتدل و مالاریائی و 279 تن سکنه. آب آن از رود خانه صوفی چای و از چاه تأمین می شود. و محصول آن غلات و کشمش و بادام است. اهالی به زراعت اشتغال دارند و راه آن مالرو است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)
(عَ لَ نَ / نِ)
لغت نامه دهخدا
خانه ای که در آن کاه انبار کنند. (بهار عجم) (آنندراج) ، کنایه از دنیا و عالم کون و فساد است. (برهان) (ناظم الاطباء) (آنندراج)
(بِ چَ / چِ مِ خوَد / خُدْ)
لغت نامه دهخدا
مخفف علف خوار. هر حیوانی که بر آخور بسته شده و درآن خوراک خورد، مانند اسب و خر و استر. (ناظم الاطباء) ، شکم پرست و پرخور. (ناظم الاطباء)
کرم خاکی خراطین: اما هیچ ناقصتر از خراطین نیست و او کرمی است سرخ که اندر گل جوی بود و او را گل خواره خوانند
چرنده، علف چر، گیاهخوار
متضاد: گوشتخوار
متضاد: گوشتخوار
علف خوار پستاندار علف خوار